Wanneer er iets gebeurt en je vraagt 5 getuigen wat ze gezien hebben, dan krijg je 5 verschillende verhalen. Je zou verwachten dat 1 gebeurtenis door iedereen hetzelfde omschreven zou worden. Het blijkt echter dat we allemaal onze eigen visie op de werkelijkheid hebben.

In het boek dat ik net gelezen heb, wordt een verhaal vertelt over een experiment dat een antropologe gedaan heeft. In de binnenlanden van Nieuw-Guinea heeft ze een volwassen man uitgenodigd om met haar mee te gaan naar Singapore. Deze man was nog nooit in aanraking gekomen met wat wij de moderne beschaving noemen. Hij kwam uit een cultuur waar zelfs het wiel nog niet was uitgevonden. Hij werd geblinddoekt meegenomen met het vliegtuig en hebben deze afgedaan in het hartje van Singapore. Na een half uur hebben ze op een rustige kamer gevraagd aan de man om te beschrijven wat hij gezien heeft. Hij wist niets te vertellen! Na aandringen kon hij vertellen dat hij mensen gezien had die op zijn begeleiders op deze reis leken en een man met bananen op zijn rug. Hij begreep niet dat iemand zoveel bananen kon dragen. Achteraf bleek het een vrachtwagen met bananen te zijn.

De wolkenkrabbers, auto’s, bussen etcetera had de man uit Nieuw-Guinea helemaal niet gezien! Hij had geen enkel referentie kader en zijn ogen zagen het niet. Wat we zien wordt dus bepaald door wat we geleerd hebben te zien.

Dat vond ik toch wel een eye-opener! Want als je kan leren de dingen op een bepaalde manier te zien, dan kun je dat dus ook veranderen. Iemand die het glas altijd half leeg ziet, kan leren het glas half vol te zien. En als je na een hele dag het onderlinge geruzie van je kinderen hebt aangehoord, ’s avonds naast hun bed gaat zitten en echt naar ze kijkt, dan verdwijnt de irritatie van de dag naar het gevoel van liefde dat als vanzelf omhoog komt. Wat kan “echt kijken” waardevol zijn!