Vorige week ging het blog over dingen heel spannend vinden. Er zijn veel dingen die spannend kunnen zijn. Voor de een kan dat heel-leuk-spannend zijn, zoals een eerste zwemles, voor de ander is dat niet-leuk-spannend. De echt moedige mensen doen die dingen die ze heel spannend vinden toch, ondanks de angst, weerstand of nare gedachten die ze erbij hebben.

Hoe kun je meer moed laten zien bij die dingen die je spannend vindt? Vraag jezelf eens af wat je echt heel spannend zou vinden. Misschien is het voor jou spannend om een vreemde aan te spreken op straat, je collega te wijzen op een fout of op een hoog gebouw over de reling naar beneden kijken.

Mijn jongste zoontje had ook iets wat hij echt heel erg spannend vindt, namelijk zijn eerste zwemles. Hoewel we al vaak gezwommen hebben en hij wekelijks ziet dat zijn grote broer zwemles heeft, was het voor hem echt niet-leuk-spannend. Hij heeft er de hele week met angst en beven tegenop gezien. We hebben met hem afgesproken dat hij het maar één keer hoefde te proberen en als hij het echt niet wilde, dan zouden we het uitstellen tot hij iets ouder zou zijn. Daar ging hij uiteindelijk mee akkoord.

Tot het moment daar was. Gelukkig mocht ik de eerste les kijken, dus kon ik mee naar binnen en op het bankje plaatsnemen. Ik moest hem van me afpellen en de juf heeft hem letterlijk het water in getild. Ze heeft zijn hand vastgehouden en samen met de andere kindjes een aantal keren heen en weer gelopen. De spanning spatte van zijn lijfje af. Na een aantal minuten en wat spelletjes later, ontspande hij zichtbaar en begon hij zelfs te lachen. Tenslotte ging hij ook met zij hoofd onder water en kwam als een echte waterliefhebber met een grote lach op zijn gezicht het water weer uit.

Op mijn vraag wat hij ervan vond, zei hij: “Leuk!” En of hij volgende week weer wilde: “JA”. Ik was op zijn zachtst gezegd aangenaam verrast! Later voegde hij eraan toe dat hij nog één keer wilde komen en daarna niet meer. Volgens mij is dat precies hetgeen je een moedig mens maakt. Het gewoon één keer doen, of je het nou spannend vindt of niet. En wat daarna gebeurt, of je verder gaat met zwemles of niet, die vreemde of je collega nog een keer aanspreekt of bovenop dat gebouw gaat staan, dat zie je daarna wel weer. De eerste stap is in ieder geval genomen. Je kan je voorstellen wat een trotse moeder ik ben 😉